Het eliminatiedieet: week 1

Na een positieve fructose-intolerantie-test, begint het echte werk: de sugar rehab. Drie weken zo min mogelijk fructose. Omdat ik ook extreem allergisch ben aan nikkel en omdat de diëtiste vermoedt dat mijn zieke lever (tijdelijk) bepaalde andere allergenen niet meer kan verwerken, groeit de lijst van verboden voedingsmiddelen snel aan. Mijn menu beperkt zich uiteindelijk tot vers vlees, verse vis, melkproducten, speltbrood, hier en daar wat toegelaten stukken groenten en fruit, quinoa, rijst en spelt- of kamutpasta.

Als getrainde diëter lijkt dit een haalbare kaart. Ik voel zelfs enig enthousiasme in me opborrelen: een gezond – en bijgevolg slanker wordt mij beloofd – lichaam is ein-de-lijk in zicht! Driewerf hoera!

Dag 1: koude douche. Je boodschappenlijstje opstellen en inkopen doen: hoe moeilijk kan het zijn? De eerste dag zakt de moed me in de schoenen: fructose zit werkelijk o-ve-ral in (zelfs mijn tandpasta moet er aan geloven) en de toegelaten speciallekes zijn nergens te vinden (quinoa crackers, hallo?). Daarboven barsten alle zogenaamd ‘fructosevrije recepten’ die ik online vind van de verboden voedingsmiddelen. Eén ding is zeker: ik ga creatief moeten zijn in de keuken, wil ik dit drie weken volhouden. Binnen drie weken mag ik langzaam weer voedingsmiddelen aan mijn menu toevoegen om zo mijn tolerantiedrempel te testen (en daarvoor moet ik echt van nul beginnen). Het zal een werk van lange adem worden, als je weet dat ik (waarschijnlijk) pas om de drie dagen iets nieuws aan mijn menu mag toevoegen. Dag 1 sluit ik in alle saaiheid en bij gebrek aan inspiratie af met een paar rijstwafels, een ongezoete magere yoghurt en een mandarijntje als diner.

Dag 2-5: the keyword is Parmahsjèn. Op Pinterest ontdek ik een geweldige tip om mijn saaie diners en lunches op te smukken: Gestoomde kip? Strooi er parmezaan over! Gestoomde boontjes? Parmezaan! Rijst? Parmezaan! Heerlijk toch, die Amerikanen! Ik kan er weer tegenaan!

Dag 6-7: de eerste afkickverschijnselen. Op dag zes keldert mijn energieniveau naar -1 en ik krijg ineens te kampen met een onverzadigbaar hongergevoel (waar ik niet mag aan toegeven). Ik voel me moe, koud en ellendig en mis mijn groenten en fruit (ik zou mijn ziel verkopen voor een gedroogd tomaatje, wat cashewnoten of een dadel). ’s Avonds ben ik uitgenodigd op een verjaardagsfeestje, waar er overheerlijke hapjes worden uitgedeeld én er een dessertenbuffet is (met tiramisu en chocolademousse, my favorites!). Daar sta ik dan met mijn onnozel potje met gestoomd witloof en patatjes… Ik vind het bovendien ontzettend vervelend om de moeilijke gast uit te hangen en alle lekkers te weigeren, maar gelukkig hebben mijn lieve vrienden er begrip voor en nemen ze me niets kwalijk. Dat ik nog een andere uitnodiging van mijn beste (veganistische) vriendin (die ik bovendien moet vertellen dat ik verplicht vlees en melkproducten moet eten) voor een vegan-kookdag moet afslaan, doet me helemaal in een dip belanden… Op dag 7 koop ik mij een vlootje roomboter. Ik heb nood aan (toegelaten) comfortfood, zeker nu ik te horen kreeg dat peper en (ongezoet) cacaopoeder eigenlijk ook verboden zijn.

Terugblik op de eerste week. Na een analyse van mijn voedingsdagboek (dat ik wekelijks moet doormailen) besluit de diëtiste dat ik goed bezig ben: dat ik me zo ellendig voel, is eigenlijk een héél goed teken (en misschien deels te wijten aan mijn overmatig peper- en cacoagebruik)! Dat wil zeggen dat mijn lichaam druk bezig is met alle gifstoffen af te voeren en te herstellen. Over positieve dingen gesproken: mijn kledij zit trouwens ook een beetje losser (hihi)…  Met volle moed op naar week 2!