Gluten- en lactose-intolerantie lijken wel de nieuwste hypes in de voedingswereld, waarop de industrie en horeca gretig hebben ingespeeld: naast winkelrekken die uitpuilen met gluten- en lactosevrije alternatieven voor koekjes, brood en pasta, steken alsmaar meer allergievriendelijke pop-up restaurantjes de kop op. En maar goed ook, als je weet dat 1 op 200 mensen aan minstens één van deze twee moderne kwalen lijdt. Maar waar kan de (naar schatting) 30 tot 40% van de Westerse bevolking die lijdt aan fructose-malabsorptie terecht? Bijna nergens… maar alvast hier :-)
De plotse opkomst van gluten- en lactosevrije producten is ongetwijfeld mede te danken aan het succes van de vele blogs en forums over coeliakie en lactose-intolerantie en de trending receptjes op Pinterest en co. “Maar als er dan zoveel fructose-intoleranten bestaan, waarom zijn de blogs over dit thema dan zo zeldzaam?” zal je je nu afvragen. Wel, omdat de meeste mensen niet weten dat ze fructose-intolerant zijn (en er dus niet over zullen schrijven): de symptomen zijn quasi identiek aan die van het Prikkelbare Darm Syndroom (waar geen test voor bestaat), waardoor de door fructose veroorzaakte buikklachten door de gemiddelde huisarts meestal snel worden geklasseerd als ‘PDS en/of stressgebonden’ (nog zo’n hype van de 21ste eeuw). Dat wil natuurlijk niet zeggen dat elke buikpijn te wijten is aan fructosemalabsorptie, maar als je gezondheid er onder blijft lijden als je gezond en gevarieerd eet, is de kans wel reëel. Mijn raad: wacht niet tot de huisdokter met die mogelijkheid op de proppen komt als je een intolerantie vermoedt, maar kaart het gerust zelf aan.
De ietwat oudere huisarts zal dit misschien niet appreciëren, maar de jongere garde gaat goed om met het fenomeen van de postmoderne en mondige ‘(by Google) empowered patient’, die nog voor hij of zij op consultatie gaat, zelf al een – niet noodzakelijk juiste – diagnose in gedachten heeft (Bron: paper waaraan ik in een ver verleden heb meegewerkt). Die kennis maakt de patiënt kritischer en alerter, waardoor de huisarts meer geneigd is om zijn of haar diagnose met overtuigende argumenten te rechtvaardigen. Je moet er trouwens maar eens op letten: hoe jonger de huisarts, hoe meer informatie je meekrijgt. (Eén van mijn vorige dokters haalde er zelfs steeds haar studieboeken bij.) En ook na de gestelde diagnose kan het internet een fijn toevluchtsoord zijn, waar je meer informatie vindt over je aandoening en lotgenoten kan contacteren (zoals hier dus).
Via blogs en forums heb ik zelf enorm veel bijgeleerd over mijn gezondheidskwaaltjes. En het lezen van online artikels – op sites als MindBodyGreen – heeft me in de laatste maanden ergens ook als mens veranderd en bovenal rustiger gemaakt (knowledge is power), tot op het punt dat het begon te kriebelen om mijn eigen ervaringen te delen en zo mijn hyperbescheiden steentje bij te dragen aan de online community.
Ik hoop nu met ‘mijn buikgevoel’ in de eerste plaats een beetje meer awareness te creëren rond het fenomeen fructose-intolerantie en mensen die met dezelfde (ruimere) klachtenbundel als ik rondlopen – al was het maar één iemand – een klein stapje in de goede richting te helpen. Ik geloof in de noodzaak van een holistische aanpak van problemen (‘een gezonde geest in een gezond lichaam’) en zal het dus niet nalaten om af en toe ook over andere dingen, die mijn leven zinvoller en mooier maken/hebben gemaakt, te vertellen. Natuurlijk horen daar receptjes bij :-)
Veel leesplezier!
PS: Ik wil nog even duidelijk stellen dat de ‘mijn buikgevoel blog’ mijn verhaal en mijn persoonlijke ontdekkingsreis is, en dat ik absoluut niet de pretentie heb om eender welke huisdokter, noch expert tegen te spreken of in twijfel te trekken. Ik heb geen medische achtergrond en hoewel ik mijn uiterste best zal doen om mijn bronnen te driedubbelchecken (ik ben wel journalist en communicatiewetenschapper), kan er hier en daar al eens een foutje in mijn artikels sluipen.
mijnbuikgevoel 